Διανύουμε μία δύσκολη περίοδο και το αποτύπωμα που αχνοφαίνεται είναι ότι τελικά το μόνο που πραγματικά έχουμε είναι ο ένας τον άλλον και αυτή είναι η μεγαλύτερη δύναμή μας.
Περάσαμε και συνεχίζουμε πολλοί να περνάμε μία μεγάλη απροσδόκητα μεγάλη περίοδο απομόνωσης. Για κάποιους αυτή ήταν και η αφορμή να αναγνωρίσουμε ακόμα περισσότερο την σημασία του μαζί.
Βέβαια και πριν την πανδημία πολλοί άνθρωποι ένιωθαν μόνοι αφού πολλές φορές η ζωή σε μεγάλες πόλεις αλλά και οι αυξανόμενοι ρυθμοί δεν διευκολύνουν την αμεσότητα με τους γύρω μας. Κάποιες στιγμές νιώθουμε τόσο αποκομμένοι ο ένας με τον άλλον χτίζοντας τείχη προστασίας και τείνουμε να πιστεύουμε ότι σημασία έχει μόνο η ζωή μας και ότι είμαστε μόνοι μας. Αλλά η πραγματικότητα απέχει από αυτό που πιστεύουμε και αυτό φαίνεται όταν έχουμε πραγματικά ανάγκη ο ένας τον άλλον!
Ίσως τελικά ακόμα και τα μικρά πράγματα που κάνουμε ατομικά να έχουν επίδραση στον διπλανό μας. Ίσως και να είμαστε όλοι μέρος ενός μεγάλου δικτύου που λέγεται ζωή! Και η αλλαγή που αναζητάμε να μπορεί να ξεκινήσει κι από εμάς.
Μέσα σε αυτή την μαυρίλα που βιώνουμε αυτό τον καιρό και όχι άδικα, βλέπουμε η ελπίδα να ξεφυτρώνει από μικρές πράξεις ανθρώπων. Από το μικρό παιδάκι που από το στέρημα του ήθελε να αγοράσει πράγματα για τους πυρόπληκτους, από ανθρώπους που βοήθησαν και βοηθούν τα ζώα, τους ανθρώπους και τη φύση, και όλα αυτά ξεκινούν και τελειώνουν από την ερώτηση <<τι μπορώ να κάνω εγώ;>>.
Και κάπως έτσι, βλέπουμε πως ο εθελοντισμός μπορεί να αλλάξει τη ροή των πραγμάτων και μας φέρνει και πιο κοντά στο να αναγνωρίσουμε όχι μόνο την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας αλλά και των άλλων. Μας θύμισε τι πραγματικά σημαίνει να είσαι άνθρωπος, να αφήνουμε στην άκρη την ζώνη ασφαλείας μας και με σύνεργα τον χρόνο μας και τις δεξιότητές μας να βοηθήσουμε τον διπλανό μας αλλά και πραγματικά να ενστερνιστούμε τις ανάγκες του άλλου.
Δεν είναι τυχαίο ότι από την αρχαία Ελλάδα, στις πόλεις-κράτη, η ιδιότητα του πολίτη συνεπαγόταν με τη δραστηριότητα του στα κοινά, ενώ η αδιαφορία του ήταν κατακριτέα. Και ερχόμαστε στο σήμερα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε κρίσεις σε διαφορετικά επίπεδα και η απάντηση φαίνεται πάλι να βρίσκεται στο μαζί. Βέβαια, αυτό το μαζί ξεκινάει από την ατομική ευθύνη του καθενός πρωτίστως και εξαπλώνεται στο συλλογικό κομμάτι. Αδιαμφισβήτητα, λοιπόν, ο εθελοντισμός και η αλληλεγγύη είναι τα κλειδιά για να κάνουμε αυτό τον κόσμο ομορφότερο και να είμαστε μέρος της αλλαγής που επιθυμούμε!
Τα λόγια του Ν. Καζαντζάκη φαίνεται στις μέρες μας να έχουν ακόμα μεγαλύτερη σημασία:
<<Να αγαπάς την ευθύνη,
Να λες εγώ μονάχος μου θα σώσω τη Γη.
Αν χαθεί εγώ θα φταίω.>>
Επειδή μόνο αν καταλάβουμε πόσο συνυπεύθυνοι είμαστε όλοι για τις κρίσεις που αντιμετωπίζουμε, θα δράσουμε και θα συνεργαστούμε ώστε να επουλώσουμε τις πληγές που έχουμε δημιουργήσει ακόμα και στον ίδιο μας τον πλανήτη με την αδιαφορία μας.
MSc Business Psychology
Πιστοποιημένη Life Coach,
Παναγιώτα Γιδοπούλου
