Παγκόσμια ημέρα γυναίκας σήμερα και ανοίγοντας τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από το πρωί βλέπω να ξεπετάγονται τριαντάφυλλα, αποφθέγματα για τις “υπέροχες γυναίκες” , πολλές διαφημίσεις και εκπτώσεις με γυναικεία προϊόντα ένεκα της ημέρας. Και ενώ ως γυναίκα “πρέπει” να απολαύσω αυτή την ημέρα, κάθε χρόνο με πιάνει το ίδιο ακριβώς μούδιασμα. Να γιορτάσω την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας, όπως το απαιτούν τα κοινωνικά μας πρότυπα ή να επικεντρωθώ στο βαθύ συμβολισμό της για την ισότητα;
Δεν μπορώ να μην παραδεχτώ πως συνάντησα και ενδιαφέροντα άρθρα σχετικά με τους αγώνες των γυναικών για να διεκδικήσουν δικαίωμα ψήφου και καλύτερες εργασιακές συνθήκες. Ή ανθρώπους που κάθε μέρα βάζουν το λιθαράκι τους για να συνεχίσουν τους αγώνες υπέρ των γυναικών. Βέβαια, έρχομαι πάλι αντιμέτωπη με τα ποσοστά που καταδεικνύουν ότι η παρουσία των γυναικών στον επιστημονικό κλάδο είναι μικρότερη από αυτή των ανδρών. Ότι ακόμα και στις ανεπτυγμένες χώρες οι γυναίκες για τις ίδιες ώρες εργασίας με τους άνδρες παίρνουν μικρότερο μισθό και ότι ακόμα δεν έχουν την αυτοπεποίθηση για να διεκδικήσουν μία προαγωγή ή μία ποιοτικότερη ζωή!
Ο λόγος λοιπόν, που αυτή την ημέρα νιώθω το μούδιασμα είναι γιατί προσπαθώ να δω το ποτήρι μισογεμάτο και δυστυχώς το βλέπω να γέρνει προς την ανισότητα και δεν μπορώ να συμβιβαστώ με φράσεις “υπέροχη γυναίκα”, “μοναδική γυναίκα”, “μοναδικό πλάσμα” που χρησιμοποιούνται περισσότερο για εμπορικούς λόγους και από τα δύο φύλα που τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου καταδεικνύουν την ανισότητα στο σπίτι, στη δουλειά ή στο σχολείο.
Και επειδή είμαι σύμμαχος της φράσης “πρέπει να είσαι η αλλαγή που θέλεις να έρθει”, εχθές παρακολούθησα μία ρομαντική ταινία του 2001 που η πρωταγωνίστρια φοβόταν πως θα μείνει για πάντα μόνη της και προσπαθούσε να ακολουθήσει τα κοινωνικά στερεότυπα ώστε να γίνει μία ελκυστική γυναίκα και να εκπληρώσει όλες τις επιθυμίες των άλλων. Εκείνη την στιγμή, σκέφτηκα να γράψω σε ένα χαρτάκι όλους τους χαρακτηρισμούς που θα ειπωθούν για αυτήν (να σημειώσω ότι η διάρκεια της ταινίας ήταν μιάμιση ώρα). Οι χαρακτηρισμοί που την ακολούθησαν ήταν οι εξής: είναι πολύ έξυπνη-ανόητη, είναι ανεξάρτητη-εξαρτιέται πολύ από τους άλλους, είναι πολύ συντηρητική-σέξι, είναι πολύ κομψή-άκομψη, αδύνατη-χοντρή, μικρή-μεγάλη σε ηλικία, ανασφαλής-δυναμική. Και αν αναρωτιέσαι, αυτές οι κουβέντες ακούστηκαν και από άντρες και από γυναίκες. Η ταινία ήταν κωμική, γέλασα; Ναι, μου έσκασε το γέλιο γιατί σε κάποιες στιγμές ταυτίστηκα, σε άλλες προβληματίστηκα για το πόσο εύκολα έχουμε μάθει να κρίνουμε μία γυναίκα ακόμα και αν είμαστε γυναίκες!
Είμαστε περικυκλωμένοι από κοινωνικές νόρμες που μας προδιαθέτουν τι είναι σωστό. Ζούμε σε μία κοινωνία που υπάρχει η ερώτηση “πότε επιτέλους θα γίνεις μάνα;”, “ποιος θα σε αντέξει;”, “κοίτα, πώς ντύνεται” και άλλες πολλές! Ας συλλογιστούμε ο καθένας μας ξεχωριστά τι πραγματικά κάνουμε για να εξαλείψουμε την ανισότητα.
Φυσικά και έχουν γίνει αγώνες και υπάρχει κάποιου είδους πρόοδος. Βέβαια, το ότι ταυτίστηκα ως γυναίκα με μία ταινία 20 χρονών δείχνει πως χρειαζόμαστε δουλειά! Η γυναίκα λοιπόν, δε θέλει να είναι ξεχωριστή, θέλει να είναι ίση στην κοινωνία! Δε χρειάζεται κόκκινα τριαντάφυλλα σήμερα, χρειάζεται σεβασμό!
Ας χρησιμοποιήσουμε αυτή την ημέρα για να υπενθυμίσουμε σε όλες τις γυναίκες ότι είναι αδιαμφησβήτητο δικαίωμά τους να διεκδικούν σεβασμό, να ακολουθούν τις επιθυμίες και τα όνειρά τους, να αποδεχτούν τον εαυτό τους και να τον συμπονούν!
Τέλος, ας χρησιμοποιήσουμε αυτή την ημέρα για να βρούμε λύσεις σε όλα αυτά που μας τρώνε ως κοινωνία. Μονάχα αν αποδεχτούμε το εκάστοτε πρόβλημα, θα μπορέσουμε να το διαχειριστούμε.
Πάντα είναι αποδεκτά τα όμορφα λόγια και για τα δύο φύλα, αρκεί να μην χρησιμοποιούνται για να καλύψουν τα θέματα που υπάρχουν ή τον εγωισμό μας!
MSc Business Psychology
Qualified MOE Coach,
Παναγιώτα Γιδοπούλου
